تأثیّر استفاده از گام‌شمار بر افزایش فعالیت فیزیکی در محل کار

زمینه و هدف:هدف از این پژوهش تأثیّر مداخله‌ی فعّالیّت گام برداشتن بر میزان تغییر در سطح فعّالیت فیزیکی بود. موادّ و روش‌ها:این مطالعه مقطعی بود. شرکت کنندگان نود و یک نفر از پرسنل دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی بودند که به صورت هدفدار انتخاب شدند. سی و سی نفر تا اتمام پروتکل تمرین در پژوهش باقی ماندند. ابتدا با استفاده از دستگاه گام‌شمار، میانگین تعداد گام و مدّت زمان نشستن پرسنل در طول دو هفته، جهت تعیین خط پایه‌ی فعّالیّت فیزیکی محاسبه و پرسنلی که دارای معیار حدّاقّل میزان فعّالیّت فیزیکی بودند، در پژوهش حاضر شرکت کردند. برنامه‌ی مداخله‌ی تمرینی شامل ده هفته (در پنج فاز) تمرین راه رفتن و ثبت تعداد گام‌های شمارش شده توسّط گام‌شمار بود. با استفاده از برنامه‌ی مداخله‌ای، در هر فاز بر تعداد گام‎ها به‌صورت پلکانی افزوده می‌شد. تحلیل آماری با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری در سطح معنی داری 05/0 P< انجام شد. یافته‌ها:نتایج نشان داد بین تعداد گام‌های ثبت شده در هر فاز با (001/0P=) تفاوت معنی داری وجود دارد و در فاز آخر مداخله، تعداد گام‌ها افزایش  یافته بود (001/0= P). همچنین بین مدّت زمان نشستن در هر فاز با (001/0P =) تفاوت معنی داری وجود دارد و مدّت زمان نشستن پرسنل دانشگاه  کاهش یافته بود (05/0 =P). نتیجه‌گیری:نتایج نشان داد استفاده از مداخله‌ی تمرینی در محیط کار می‌تواند منجر به افزایش سطح فعّالیّت فیزیکی پرسنل شود.